In het nieuwe jaar 2012.

Bijna jarig en al een tijd hier niet geschreven. Niet dat het uit maakt want ik schrijf in ieder geval zo af en toe op mijn andere blogs. Daar kan ik lekker bloggen over mijn hobby,s en de verhuizing. Altijd leuke onderwerpen. Hier is het wat minder om te melden. Alhoewel! Casper sr gaat inmiddels weer één dag per week in Rotterdam werken. De andere dagen werkt hij 6 uurtjes thuis. Na al de onderzoeken konden ze eigenlijk niet veel meer vinden en ging de huisarts eindelijk doen wat ik al eens had aangegeven: komt het niet van de medicijnen? Deze nieuwe huisarts kon zich die medicijnen wel indenken en is aan het uitproberen gegaan waar het dan aan zou kunnen liggen. Naar mijn zin nog niet genoeg maar goed. Hij heeft nu meer medicijnen voor zijn maag gekregen en het lijkt erop dat het langzaam beter gaat. Minder kortademig en meer uithoudings vermogen. Dus wie weet is dat de oplossing. Anders zou ze nog gaan kijken naar zijn slokdarm en maag. Maar eerst dit proberen. Wie weet....gaat hij weer eens helemaal aan het werk in Rotterdam. Dat zou mooi zijn. En met mij? Ach het heeft zijn ups en downs. Kan soms weken slecht slapen door mijn gepieker over jr. En dan werkt het c-pap apparaat van sr ook niet mee om in slaap te vallen. Wat dat betrefd is zo een apparaat een splijtzwam voor je huwelijk! Sjonge jonge wat maakt hij een herrie! En sr slaapt er gewoon door heen. Toen hij nog zo erg snurkte kon ik hem aanstoten en dan reageerde hij wel. Soms wel na een aantal maal, maar hij ging zich dan wel omdraaien. Nu stoot ik hem aan maar hij slaapt gewoon door. En dat ding maar piepen, of fluiten, of brommen, of blazen! Soms zou ik hem het masker van zijn hoofd willen rukken en het hele apparaat in de vuilnisbak gooien! Wat dat betrefd worden de mensen met slaapapneu goed verzorgt maar de partners die hangen er maar een beetje bij. Daar wordt niet naar omgekeken terwijl die een slaapapneu krijgen van het apparaat waar de partner mee slaapt. Ik ga dus erg laat naar bed zodat ik goed moe ben en eerder in slaap zal vallen....maar dat werkt ook niet altijd. Ik lig regelmatig wakker tot half drie of half vier. Om dan na twee uur weer wakker te worden. En dan wordt ik vrijdag 56 jaar. Ik weet nog dat mijn vader het was geworden. Kort daarna werd hij ziek en kreeg hij de ziekte van Hotchkin. En begon een lange weg van ziekenhuis opname,s en chemokuren. Het was toen nog in een begin stadium dus hij was ergens een soort van proefkonijn. Ik werkte in die tijd bij een dokter en zorgde voor haar twee kinderen. Inmiddels zijn die kinderen dus al zo groot dat ze zelf dokter zijn. Maar ja, 56 is net boven de 55 en gaat richting de 60. We vieren het zaterdag en wie weet zien we dan casper jr weer na een aantal maanden......... Het blijft moeilijk en voor mij onverteerbaar, onbegrijpelijk. Ik voel mij als Jakob die ook altijd zijn zoon Jozef miste en waar zijn andere kinderen hem geen troost over konden geven. Het lijkt ondankbaar naar de andere kinderen toe, maar die ene die er niet is wordt altijd gemist.... Ik heb sinds twee weken een ontsteking aan mijn rechterbovenbeen. Spataderontsteking! Nooit geweten dat ik ze had: spataders. En dan gelijk een ontsteking er aan, is geen pretje. Wat is dat een pijnlijk gebeuren zeg! Inmiddels is er nu een openwond ter grote van een rijksdaalder. En die wil nog niet echt dicht gaan. Ik moet in ieder geval naar de dermatoloog voor onderzoek en om die spatader te laten verwijderen. Dus het krijgt nog een vervolg. Wel jammer trouwens dat het net was toen er sneeuw lag. Ik ben namelijk gek op sneeuw en winter! Schaatsen zou ik denk ik niet meer durven, alhoewel ik het misschien met de kleinkinderen wel zou proberen. (jaja, met stoel) Maar door de sneeuw wandelen in het bos was ook al prachtig geweest. Gezien de foto,s die er gemaakt zijn en die je kunt vinden op mijn blog over onze grote verhuizing. Nu er is weer wat bijgepraat. Wie weet kom ik nu sneller terug anders lees je gerust maar mee op mijn andere blogs. Ik ga eten maken.....rode kool met appelmoes en draadjesvlees!